Aytekin Karaçoban: Soluk Soluğa

SOLUK SOLUĞA 

Sakar kuklalar gibi ıslak elleriyle

soluk soluğa geçiyor güz.

Sabun köpüğü düşler soluk soluğa.

İçimin bir köşesine sakladığım çocukluğu ararken

kaçırılmış bir tren geçiyor.

Yaşamın alevleri ortasında
varlığının doruğuna tırmanıyor 

yeni umutlarla beslediğim semender.

Konuşmalarıma damla damla akan aksanla

bugünün kurtlu meyvesinin boşluğunu,

geleceğin çatlaklarını onarmaya çalışıyorum.

Ne kayık ne kürek ne yelken ne dümen 

ne iz ne de belirti var yol gösteren;
hız soluk soluğa. 

Yoruldu, boğuldu, öldü sanılan bir halk 

kalkıyor dünyanın bir yerinde,

yürüyor zorbanın üstüne,

anlıyorum, ondan sesimin böyle yıldızlanması.

Aytekin KARAÇOBAN