Bahçekapılıların acı kaybının 3. yıldönümü

Anadolu kadınının bilgeliğini kişiliğinde toplamış Müzeffer Bahçekapılı 14 Eylül'de vefat etti, 15 Eylül 2022 tarihinde, doğduğu/büyüdüğü/yaşlandığı yer olan Maçka'nın Güney Mahallesi'ndeki aile mezarlığında sevenlerinin yoğun katılıyla toprağa verildi.

Annemiz 8'ini kendisinin dünyaya getirdiği, öteki 7'sini de babamın önceki eşlerinin var ettiği 15 evladın temel direği, koruyucu meleğiydi. Hiçbir çocuğunu hiçbir şeyden mahrum etmemek için, sevgide eşit tutabilmek için insanüstü gayret ve hoşgörü göstermiş bir Anadolu evliyasıdır annemiz. Bütün  evlatlarına Tanrı'nın lütfudur.

 Maçka’nın Güney Mahallesi’ndeki 20-22 dönümlük toprağından, Zigana Dağları’na yaslanan Hamsiköy’ün en yüksek yaylası Harahnoy’dan almıştır nasırlarını elleri… Bir tarım emekçisi, ev emekçisi… 96 yıllık ömrünün 76 yılını bazı değerbilir kişiler tarafından “Maçka’nın Mimar Sinan’ı” olarak nitelenen yapı ustası babamızla geçirdi. Babamız bizi 14 yıl önce 105 yaşındayken bırakınca da ayrılmadı pek tarlasının-tabanının başından.

10 yıl askerlik yapmış, Ruslara tutsak düşmüş bir babanın üçüncü kızıydı annemiz. Babamız da Sarıkamış şehidi bir babanın iki evladından küçüğü. Annemizin ve babamızın anlattıklarına yetenekli gazeteci Yakup Karbuz, Trabzon’da yayımlanan Taka gazetesinde yer vermişti. Manşete “Atatürk Bize Hayatı Verdi” sözünü çekti annemizin. O yıl Trabzon Gazeteciler Cemiyeti’nin “Yılın Röportaj Ödülü”nü aldı sevgili Karbuz.

Yazarlıkta ve gazetecilikte 50 yılı aşmış olmak nedeniyle TV Yönetmeni Korkut Akın’ın Alâettin Bahçekapılı ile yaptığı nehir söyleşisinde 100 yaşından sonra babamızın 5 yıl kadar yatağa bağlı kaldığını vurgulayarak şöyle dedi en büyük oğlu olma özelliğini de övünç nedeni yapan Alâettin.

“Evlendiklerinde 19 yaşında olan annem, son 5 yılda hiç ayrılmadı yattığı odadan. Tarla-taban işlerini boşladı, kendini babama vakfetti.

Özverinin heykelini yapmaya dursa bir sanatçı, en birinciye gelen adayım annemdir. L harfini kazmaya, H harfini merdivene, A’yı çatıya benzediği için tanıyan; ancak komşuluk, akrabalık, evlat yetiştirme yani toplamda insanlık ilişkileri söz konusu olduğunda bir ilkeler bütünü, bir ‘ekâbir’; hele Türkiye'nin, dünyanın nereye gittiğiyle ilgili konuştuğunda ya iktisat fakültesi mezunudur dersiniz, ya uluslararası ilişkiler.

Atatürk'ten söz ederken gözleri parlar, anlarsınız yüreği sevgiden çırpınmaktadır: Üstüne söz söyletmez, her ne yaşamışsak onun sayesinde, onun armağanı olarak sayar…

Koyu partilidir; ancak kadın haklarına verdiği değer yüzünden kadın politikacıları da destekler: Çok üzülür Tansu Çiller konusunda yanıldığına; ‘oyum boşa gitti’ der.

Ben annemi Maçka'nın yaslandığı Urul Dağı'nın, evlerimizin önündeki 20 dönüm kadar toprağın ‘bekçisi’ sayarım ve ‘emeğine, emektarlığına’ büyük saygı gösteririm. Hiçbir çocuğunu üzmemiştir, kırmamıştır; hataları olmuştur, kızmamıştır.

Bir tek babama olan sevgimi ve saygımı ‘kıskanır’; ister ki ‘sevgide ve saygıda en üstte tutulsun.’ Laf aramızda, beni de öteki kardeşlerimden daha fazla sevdiği yaygın bir kanıdır kardeşlerim arasında... Bir gerekçe de bulmuşlardır: ‘E tabi, sen ilk evladısın!’

Anlatamadım belki de, anne-baba sevgisi bir çift küheylandır evlatların kalbinde, birbirini geçmek için değil, birlikte bulunmak için yelelerini savurarak yan yana koşan.

- Bu şiir gibi oldu. Olsun. Müzeffer Ana'nın böylesi ‘altın öğütlerini’ iyi bilirim. Öyle şaşkın bakma Ağabey, Ataşehir Ev Kültür dergisinde ‘başyazı’nda sözünü etmez miydin arada bir. Unutuyorsun, ben de okurunum, 8 bin Ataşehirli gibi Müzeffer Ana'nın şu sözünü hiç unutamam: ‘içerde kardeş kardeşe düşman olacaksın da, sonra sınır taşlarından dost olmasını bekleyeceksin.’ Tam da kitabın ortasından... Bir de ‘bizi bu duruma getirenler utansın’ dediğinde verdiği yanıt: ‘Utanma insanadır. İnsanlıktan nasibini almayan utanmaz; yüzsüzün yüzü kızarmaz.’ Tam bir Anadolu bilgesi. Hele ‘Babam beni okutsaydı fakir mi olurdu, okutmaclı da zengin mi oldu?’ sözü. ‘İyilik de bedavadır, kötülük de. Biz niye iyiliği almıyoruz ki’ deyişi. Müzeffer Ana çok zeki bir kadın. Bunun bilincinde; ama, ‘Allah verdi zekâyı da ne oldu, ne işe yaradı, kullanamadan toprağa götüreceğim’ diyor. Yazdıklarından bildim…

- Annem 82 yaşından beri babamsız yaşıyor, şimdi 93'ü devirdi. Kıştan Trabzon’u İstanbul'a tercih ediyor; her hafta sonu Maçka’ya çıkıp -mirasçılar arasında bölüştürsek de- evler, fındıklıklar, tarlalarda ‘bir vukuat var mıdır?’ bakmayı seviyor.”

(YİTİK UMUTLARIN GECE BEKÇİSİ ALÂETTİN BAHÇEKAPILI, Nehir Söyleşi, Korkut Akın, BRT Yayınları, Cilt 2, s: 402-404)

EVLATLARI, SEVENLERİ OLARAK BUGÜN VEFATININ 3. YILDÖNÜMÜNDE SEVGİYLE ANDIĞIMIZ MÜZEFFER ANA'YA TANRIDAN RAHMET DİLİYORUZ.