Bir Garip Öldü

Bir Garip Öldü

Turhan EYÜBOĞLU

Sessizce ölüp gitti bir sonbahar gecesi evinde. Maçka ağacından düşen yaprak gibi dalından koptu. Bir sarhoşun yürüyüşüne benzer şekilde döne döne süzüldü toprağa. Hiç ölümden korkmadı. Ölümle onlarca kez yüzleşti yaşamında. Ancak ne hikmetse yaşam şeklini hiç değiştirmedi. Garip ve aç bir şekilde yaşadı; ancak hep tok göründü.

Karnını doyuramayacağı yerde açlığını hiç belli etmedi. Gururu hep onunlaydı. Hiç kimseyi aldatmadı. Hiç kimseye ihanet etmedi. İhtiyacının dışında hiçbir şey istemedi. Çay alırken "Zeytin de al!" dendiğinde "Zeytinim var, gerek yok!" derdi. Gözü tok, yüreği pek di. Öldüğünü çok Maçkalı bilmez; yaşarken de onu görmezdi. Kırık dökük hatıraları arasında çok az insan vardı.

Ne kimseye borcu ne de alacağı vardı. Beş on lira dahi cebinde yoktu. Hayatı sessizdi, ölümü de sessiz oldu. Maçka’da çok insan evinde öldü. Bir hafta sonra bulundu. Sahipsiz Cüneyt öldüğü gün evinde bulundu. Demek onun bir sahibi varmış. Çok insana nasip olmayan yağmurlu bir günde camiden mezarlığa sevenleri tarafından sırtta taşındı. Yükü, taşıyanlara hiç ağır gelmedi.

Maçkayı ayık şekilde son bir kez gördü. Topraktan geldi, toprağa gitti. Ölümü hiç kimseye dert olmadı. Dağınık, eşyasız, kendinden başkasının girmediği evinde kimsesiz bir biçimde gözlerini tek başına hayata yumdu. Böylece kimseye de yük olmadı. Kartal yuvası sensiz kaldı. Maçka'dan bir “Cüneyt” geldi ve geçti. Maçka'nın bir rengi daha soldu.

Bizim sende hakkımız yok, bunu biliyorum. Senin çok insanda hakkın vardır. Kimisine helal et, kimisine haram et, artık orasını sen bilirsin. Mekanın cennet olsun. Bu dünyada gün görmedin, öbür dünyada görürsün inşallah.

Yarab! İnsan oğullarından çektiğim yeter
Gökyüzünden benim hisseme düşeni ver
Altına dilediğim gibi ömrümü sereyim
Mendil kadar olsun tarlamı ayır
Beni doyuracak ağacı göster.

Rabbim! İnsan oğullarından çektiğim yeter
Yalnız senin ellerin gezinsin ömrümde
Beni yalnız sen mahkum eyle sen azat
Ve yalnız sen canımı iste benden ki
Nereye saklayacağımı şaşırmadan vereyim

Bedri Rahmi Eyüboğlu